„Po południu do Dziekanowa przybył duży, kilkusetosobowy oddział żołnierzy polskich, umundurowanych w przedwojenne polskie mundury i czapki z orzełkami. Oddział ten składa się z piechoty i kawalerii, są dobrze uzbrojeni. Mówią po kresowemu. Po przybyciu rozstawili na wszystkie strony placówki z bronią maszynową. W rozmowach z ludnością powiadają, że są z Puszczy Nalibockiej, przemknęli się między cofającymi się wojskami niemieckimi i doszli do okolic Warszawy. Na moście na Wiśle koło Modlina, omal nie doszło do walki między nimi a Niemcami, którzy wzbraniali im przejścia.” Raport o takiej treści od gońca z Dziekanowa chorążego „Rybitwy” otrzymał wieczorem 25 lipca 1944 r. kpt. Józef Krzyczkowski „Szymon” – dowodzący VIII Rejonem VII Obwodu AK Okręgu Warszawskiego kryptonim „Obroża”. Kapitan „Szymon” w pierwszym momencie podejrzewał kolejny podstęp Niemców, lecz po wnikliwej analizie i rozmowach z dowództwem Zgrupowania okazało się, że faktycznie ów oddział przybył z oddalonej o ponad 700 kilometrów Puszczy Nalibockiej.

Szlak bojowy zgrupowania w Kampinosie rozpoczął się już 30 VII 1944 r. wracające wozy z sianem do Wierszy natknęły się na Niemców we wsi Aleksandrów. Por. „Góra” wysłał nocą do tej wsi dwa szwadrony, które miały ude¬rzyć na Niemców od północy i wschodu, a od południa kompania piechoty por. Helskiego. Zaskoczeni Niemcy zostali rozbici i wycofali się. Zabito 38 Niemców, zdobyto 1 rkm, 1 pm, 34 kb i 5000 sztuk amunicji. W walce zginął ułan Kazimierz Miron, a 2 zostało rannych. Akcja ta za¬początkowała powstanie w Kampinosie.

Zadaniem powstańczym VIII Rejonu „Łęgów” VII Obwodu „Obroża” (powiat warszawski) Okręgu Warszawskiego AK było uderzenie na lotnisko bielańskie oraz zamknięcie szosy Warszawa – Modlin, dla ochrony Warszawy od strony Modlina.

Rozkaz nakazujący godzinę „W”, dowódca VIII Rejonu kpt. „Szymon” (Józef Krzyczkowski) otrzymał 1.VIII.1944 ok. godz. 15:00. Do rozpoczęcia działań pozostały więc zaledwie 2 godziny…

Kpt. „Szymon” pamiętał jednak, że, jak uczono w konspiracji, podstawowym warunkiem powodzenia Powstania miało być jednoczesne uderzenie. Podjął więc decyzję uderzenia o wyznaczonej godzinie zmobilizowanymi już wcześniej oddziałami VIII Rejonu, które stacjonowały w lasach opaleńskich. Do  por. „Góry” – dowódcy oddziałów nalibockich stacjonujących w głębi Puszczy Kampinoskiej, wysłał rozkaz nakazujący bezzwłoczny marsz w rejon wzgórza 103 na Łużach. Jednocześnie rozkazał, aby szwadron kawalerii zamknął szosę Warszawa – Modlin na wysokości Pieńkowa.

Dokładnie o godz. 17:00 na lotnisko bielańskie uderzył I batalion por. „Janusza”, składający się z trzech niepełnych kompanii: por. „Zetesa”, por. „Olszy” i por. „Czarnego”. Łącznie 190 żołnierzy.

Nie były to siły wystarczające do zdobycia silnie umocnionego obiektu. Por. „Janusz” otrzymał więc rozkaz wiązania nieprzyjaciela ogniem, dla odciążenia wykonujących swoje zadania oddziałów Żoliborza i Bielan. Początkowo zaskoczeni Niemcy cofali się przed nacierającymi, ponosząc straty. Wkrótce jednak dała się odczuć ich przewaga ogniowa. Naszym oddziałom wyczerpywały się skąpe zapasy amunicji. Po dwóch godzinach walki, por. „Janusz” uznając, że wyznaczone mu zadanie wykonał, wycofał oddziały w rejon wzgórza 103.

W tej walce poległo 5 naszych żołnierzy i 12 zostało rannych. Straty Niemców szacowano na 6 zabitych i 10 rannych.

W nocy 1/2.VIII.1944 do miejsca koncentracji dotarły oddziały stołpecko – nalibockie: dwa bataliony piechoty, dywizjon kawalerii oraz szwadron ckm, łącznie 984 żołnierzy. Wczesnym rankiem, połączone siły VIII Rejonu i oddziałów nalibockich, w składzie: batalion por. „Janusza”, batalion por. „Dźwiga” i szwadron ckm por. „Jara”, ruszyły do natarcia, z zadaniem zdobycia lotniska. Natarcie prowadził dowódca VIII Rejonu kpt. „Szymon”.

Poprzednia walka wykluczyła niestety możliwość zaskoczenia. Tym razem Niemcy byli dobrze przygotowani do obrony. Pomimo brawurowego natarcia polskich oddziałów, siła ognia nieprzyjaciela przytłoczyła atakujących; padli zabici i ranni. Zginął dowódca I batalionu por. „Janusz” oraz dowódcy kompanii: kpt. „Karaś” i por. „Helski”. Ranny został kpt. „Szymon”, który dalsze dowodzenie przekazał por. „Górze”. Walka trwała, ale nasze oddziały natrafiały na coraz silniejszy opór, a ponadto Niemcy wprowadzili do akcji broń pancerną i samoloty. Siła ognia nieprzyjaciela wzrastała, a naszym oddziałom wyczerpywała się amunicja. Nie widząc możliwości przełamania obrony, por. „Góra” wycofał oddziały w rejon Łuży. Straty nasze były znaczne: poległo 31 żołnierzy, w tym wielu z kadry dowódczej, wśród 45 rannych był dowódca VIII Rejonu kpt. „Szymon”. Straty Niemców oszacowano na 20 zabitych i 30 rannych.

W tym czasie kiedy walczono o lotnisko, III szwadron kawalerii pod dowództwem wachm. pchor. „Narcyza” zamykający szosę od strony Modlina, zatrzymał kolumnę Niemców pod Pieńkowem, niszcząc w walce kilkanaście samochodów ciężarowych i zabijając 26 nieprzyjaciół. Straty własne: 1 zabity i 2 rannych. Zdobyto: 16 karabinów, 3 pistolety i sporo amunicji. Bielańskiego lotniska wprawdzie nie zdobyto, ale straty zadane Niemcom, spowodowały, że praktycznie lotnisko to nie mogło być już przez Niemców wykorzystywane.

Po walkach o Bielany oddziały VIII Rejonu wycofały się w głąb Puszczy Kampinoskiej. Już 3.VIII.1944 stoczono zwycięską bitwę pod Truskawką, rozgramiając kompanię Wehrmachtu maszerującą z Leszna do Modlina. Zabito 70 Niemców, 19 raniono i 15 wzięto do niewoli. Zwycięstwo to podniosło na duchu żołnierzy. Duża ilość niemieckich trupów zalegających pole bitwy, przywołała wspomnienia historii i teren tej potyczki zaczęto nazywać „Psim Polem”.

Po przybyciu oddziałów w głąb puszczy nastąpiła reorganizacja, powstał zalążek przyszłego pułku „Palmiry-Młociny” (nazwa pojawiła się dopiero we wrześniu). Dowódca pułku, kpt. „Szymon”, ranny w czasie walki o lotnisko, w rozkazie z dnia 3.08.1944 r. bezpośrednie dowodzenie w czasie akcji bojowych przekazał por. „Górze”, który przyjął teraz pseudonim „Dolina”.

Niezależnie od przeprowadzanych reorganizacji, oddziały Grupy „Kampinos” cały czas prowadziły działania bojowe. Stałe wypady na stacjonujące w okolicy oddziały nieprzyjaciela oraz bitwy i potyczki toczone z oddziałami wroga, które próbowały wkroczyć na teren zgrupowania, wiązały znaczne siły nieprzyjaciela, dzięki czemu nie mogły one być użyte przeciwko walczącej Warszawie.

Wyniki działań pułku „Palmiry-Młociny” i Grupy „Kampinos”, to około 50 stoczonych bitew i potyczek. Wiele z nich było zwycięskich, w których nieprzyjaciel poniósł ciężkie straty. Do bardziej znaczących należy zaliczyć:

Zwycięskie bitwy powstańców i możliwość szybkiego przemieszczania się w terenie „Grupy Kampinos” sprawiły, że Niemcy szacowali siły zgrupowania na ponad 20.000 żołnierzy, czyli dziesięciokrotnie więcej niż faktycznie liczyły.

Niemcy dotkliwie odczuli działania „Grupy Kampinos”. Zabito łącznie ponad 1000 wrogów i ok. 460 raniono.

Bolesne były straty własne. Poległo około 900 naszych żołnierzy, a rannych zostało około 500. Należy jeszcze wspomnieć o  dziesiątkach pomordowanych mieszkańców puszczańskich wiosek. Oni również są bohaterami „Grupy Kampinos”, bowiem dzięki ich pomocy i  przychylności zgrupowanie mogło żyć i walczyć.

Na podstawie:

Jerzy Koszada „Harcerz”, – Grupa Kampinos. Partyzanckie zgrupowanie Armii Krajowej walczące w Powstaniu Warszawskim

Jerzy Krzyczkowski „Szymon”, – Konspiracja i powstanie w Kampinosie

Adolf Pilch „Góra” –  „Dolina”, – Partyzanci trzech puszcz

Marian Podgóreczny „Żbik”, – Doliniacy

Marian Podgóreczny „Żbik” – Na koniu i pod koniem

Witold Lenczewski „Strzała” – Pięć lat na wojennej ścieżce

Tomasz Łukaszewicz – Opowieść kampinoska 1944

Edward Bornarowski – Burza nad Dworcem Gdańskim

Józef J. Kuźmiński „Tank” – Z Iwieńca i Stołpców do Białegostoku

Szymon Nowak – Puszcza Kampinoska – Jaktorów 1944

Kampinoski Park Narodowy – dzieje puszczy i okolic, tom III – część druga – praca zbiorowa pod redakcją prof. dr. hab. Piotra Matusaka

Drogi cichociemnych – praca zbiorowa