Żołnierze – partyzanci dowodzeni przez; por. / ppłk. cc. Adolfa Pilcha z oddziałami; chor./ppor. Zdzisława Nurkiewicza – 27. Pułk Uałnów., por. lot. Witolda Pełczyńskiego – 1. baon 78. Pułk Piechoty. ze Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego, pułku Palmiry – Młociny. Żołnierze Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego byli szczególnie poszukiwani przez UB i NKWD za walkę o polskość kresów z partyzantką sowiecką w Puszczy Nalibockiej. Byli aresztowani, wywożeni na wschód do ZSRS, byli torturowani, prześladowani, więzieni, inwigilowani i poszukiwani. Represjonowani i skazywani przez wojenne i powojenne władze komunistyczne ZSRS i Polski Ludowej – Sądy Czerwone, aparat represji i ścigania: KGB, NKWD, Informację Wojskową, (I.W), Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego (MBW) ich krwawe sądy, („czerwone sądy wojskowe”), Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego (UBP), Milicję, UB, SB/MO i inne komunistyczne tajne służb działające od 1944 do 1989. Przeprowadzano na nich (pokazowe) procesy polityczne. Część z nich wskazanych tutaj partyzantów zrehabilitowano, część na rehabilitację dalej czeka inni już odeszli na wieczną wartę….
Awdankiewicz Jan st. uł.
Urodzony 11.02. 1920 w Równem; ojciec Franciszek.
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – 2 kompani 78 pp.
Z zgrupowaniem przeszedł cały jego szlak bojowy.
Po wojnie aresztowany przez Informację Wojskową, NKWD. Zesłany na Workute i do Karskich Wrót ZSRS. Późniejszy ksiądz katolicki.
Na wniosek Wojewody Wałbrzyskiego postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 8 września 1993 r. :za udział w walkach o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej i zasługi w pracy zawodowej odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi
Stanisław Andrzejewski „Jamnik”; starszy ułan
Urodzony 1924-09-12 w Nieświeżu
Rodzice Stefan „Wyżeł” i Anna z domu Szarometa
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – pluton żandarmerii
Z zgrupowaniem przeszedł cały jego szlak bojowy.
W latach 1945 – 1960 r. prześladowany, zatrzymywany przez Informację Wojskową / MBP / UBP/UB Zielona Góra, Poznań. Po latach uwolnił się od prześladowców. Objęty został amnestią państwową.
Zmarł 2001-04-06 w Konstancinie
Ryszard Bielański „Rom”; kapral podchorąży
Urodzony 1922-01-31 w Suwałkach
Imiona rodziców – Mikołaj – Eugenia z domu Cramer
W 1939 r. ukończył Gimnazjum w Bydgoszczy.
W okresie okupacji Pracował na kolei (Ostbahn) jako pomocnik maszynisty. W konspiracji od czerwca 1942 r. żołnierz Armii Krajowej – II Obwód (Żoliborz) Okręgu Warszawskiego AK – pluton 214. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty jako kapral podchorąży. Od jesieni 1943 r. żołnierz oddziału 993/W (Oddział Bojowy Kontrwywiadu K-dy Gł. AK). Brał udział w wielu akcjach bojowych (likwidacja konfidenta z ul. Solnej, porwania samochodów itp.). Żołnierz Armii Krajowej – zgrupowanie „Radosław” – batalion „Pięść” – kompania „Zemsta”. Po przejściu do Kampinosu – Grupa „Kampinos” – kompania „Zemsta II”
Szlak bojowy – Wola – Stare Miasto – kanały – Żoliborz – Kampinos – Jaktorów.
Po bitwie jaktorowskiej 29.09.1944 r. przedarł się z żołnierzami por. „Doliny” do Podokręgu AK Piotrków, gdzie walczył do stycznia 1945 rjako d-ca drużyny w szwadronie „Kampinos”, osobista tajna ochrona por. cc. A. Pilcha. Po wojnie zawodowy leśnik, w 1960 ukończył Technikum Leśne, a w 1965 r. Wydział Leśny na SGGW w Warszawie. Od 1982 r. na emeryturze; mieszka z Zielonce pod Warszawą.
W latach 1945/1956 prześladowany, inwigilowany. Zatrzymywany przez MBP/UB w Babiętach i w Szczytnie. Wiosną 1948 roku aresztowany, przesłuchiwany, torturowany, zastraszany przez 10 dni na posterunku PUBP w Szczytnie. Wraz z por. „Doliną” ukrywał tajne archiwum AK oddziału. Odprowadzał por. Doliny na południe do granicy państwa. Po latach uwolnił się od prześladowców.
Ryszard Jan Celmer – Brzozowicz – „Brzoza”; kpr. / kpt.
Urodzony 03-06-1926 w miejscowości Lachowicze powiat Baranowicze
Rodzice – Feliks i Maria z domu Raczkowska
Jego ojciec kpt. artylerii w II RP w, zamordowany w Katyniu.
Z zgrupowaniem przeszedł cały jego szlak bojowy.
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – I batalion „Nalibocki” (dawny 78. pp) – 3. kompania por. „Opończy” d-ca drużyny
Szlak bojowy: Nowogródczyzna – Kampinos – Jaktorów – kieleckie (walczy pod komendą Antoniego Hedy – Szarego
Celmer końcem stycznia 1945 roku zostaje aresztowany, torturowany, męczony i bity przez funkcjonariuszy NKWD/MBP w Radomiu. Po trzech miesiącach terroru, pobity i okaleczony zostaje zwolniony. Swoje prawdziwe ujawnienie dokonał dopiero z końcem 1947 roku.
Jan Chomicz „Janek”, „Krawczyk” kapral
Urodzony 01-01- 1922 w Ogrodnikach
Rodzice – Teodor i Anastazja z domu Janczewska
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – 78. pułk piechoty – 3. Kompania, d-ca drużyny.
Po wyjściu z Kampinosu – 25. pułk piechoty AK Ziemi Piotrkowsko-Opoczyńskiej (Okręg Łódzki Armii Krajowej – Podokręg Piotrków)
Aresztowany przez UB 18.11.1948 r. Torturowany i bity przez funkcjonariuszy więzienia. Wyrok otrzymany od „Czerwonych Sądów” PRL – 7 lat więzienia za walkę w strukturach AK u por. cc. Doliny.
Dorociński Jan – „Brzeg” st. uł.
W latach 1945/46 aresztowany, torturowany i bity po nerkach przez funkcjonariuszy PUBP w Opocznie. Skazany na 2 lata. Wyszedł z więzienia 24. 05. 1955 r. Był poszukiwany przez bezpiekę m.in. za udzielenie schronienia ppor. Zdz. Nurkiewiczowi i st. uł. Urszuli Koczarskiej we wsi Brzustówek oraz innych akowców por. „Doliny” ukrywających się w jego okolicy. Nigdy nie został zrehabilitowany.
Konstanty Downar „Ławy”, „Tatur”; wachmistrz
Urodzony 1915-08-07 w folwarku Waraksa powiat Stołpce.
Zginął z wyroku sądu wojskowego 19-02- 1947 w Poznaniu.
Rodzice Władysław i Emilia
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny” – dywizjon 27. pułku ułanów – 2. Szwadron.
W czasie wojny walczył w 27 Pułku Ułanów, zdobywając odznaczenia i awanse, kilkukrotnie ranny. Z oddziałem dotarł do Warszawy. Brał udział w Powstaniu Warszawskim i walkach w Kampinosie. Po porażce poniesionej pod Jaktorowem z resztą oddziału udał się w Góry Świętokrzyskie. Tam kontynuując dalej walki doczekał się wyzwolenia. Nie mogąc udać się w rodzinne strony z obawy o represje ze strony ZSRR na rodzinie i nim samym postanowił udać się na Ziemie Odzyskane w woj. poznańskie. Wraz z współtowarzyszami i rdzennymi mieszkańcami postanowili walczyć o byt Niepodległego Państwa Polskiego zakładając Związek Walczący “Maria”. Po rozpracowaniu ich przez Urząd Bezpieczeństwa zatrzymano 36 osób i przewieziono do Poznania. Dwanaścioro z nich wyrokiem Sądu Wojskowego skazano karę śmierci. Między nimi był Konstanty Downar. Jego wyrok zapadł 03.12.1946r. a wykonano 19.02.1947 r. na dwa dni przed powszechną amnestią.
Egzekucji i zakopywania ciał w dokonywano w lasach niedaleko podpoznańskich Gądek.
Zawarł związek małżeński z Haliną Jakubowską.
Downar Wincenty – „Wir” kpr.
Urodzony 05.05. 1918 w miejscowości Kamejsze. Syn Antoniego.
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny” – dywizjon 27. pułku ułanów – 2. Szwadron, dowódca sekcji.
Po bitwie pod Jaktorowem dostał się do niewoli. Osadzony został w obozie jenieckim w Dreźnie.
Po powrocie z niewoli zostaje kierownikiem młynów w Rzepinie. Aresztowany w lipcu 1953r., torturowany, bity po głowie, genitaliach przez funkcjonariuszy UB w Rzepinie na Ziemi Lubuskiej (k/Słubic). Po aresztowaniu jego najbliższa rodzina jest nocami nachodzona nocami, funkcjonariusze UB przeprowadzaj rewizję tym samym dokonując dotkliwej represji. Po wyroku Sądu Wojskowego z lutego 1954 r. (6 lat). Wykorzystany do pracy w karnej kompani górniczej na Górnym Śląsku. Przy ciężkiej praca wydobyciu węgla przez 18 godzin na dobę. W więzieniu przebywa, aż do śmierci Bolesława Bieruta. Wyszedł końcem 1956 roku, później objęty państwową amnestią. Zaraz po wyjściu z więzienia nie chodzi. I grupa inwalidzka. Żonaty z sanit. uł. Janiną Downar z 27. p. uł. AK.
Skazany, tylko za to, że walczył na kresach w konspiracji w AK u boku poruczników: Doliny i Nieczaja. Prześladowcy łączyli jego znajomość z wach. Kostkiem Downarem, jako wspólne powojenne działania w oddziale PZW „Maria” co było fikcją. Pośmiertnie został przez żonę Janinę i trzy córki zrehabilitowany w 1992 r.
Witold Drzewiecki „Witold” – „Zawisza” kapral
urodzony – 25-01- 1924w Rakowie
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny” – 27. pułk ułanów – 1. szwadron d-ca sekcji
Z zgrupowaniem przeszedł cały jego szlak bojowy z Nowogródczyzny przez Puszcze Kampinoską, aż po ziemię kielecką. W latach 1946/47r z-ca komendanta placówki WiN we wsi Skroby w powiecie Końskie. Aresztowany przez Informacje Wojskową / MBP otrzymał od Sądu Wojskowego wyrok 10 lat.
Gottwald Adam „Ady“ St. wach./ppor.
syn Adama.
Urodzony 27.02.1913 w Humiennikach.
Dołączył do oddziałów Zgrupowania po 15.07.1944
Otrzymał przydział do zwiadu Grupy „Kampinos” z-ca. d-cy. szw. zwiadu konnego wach. St. Bazarewicza.
Aresztowany w marcu 1945 przez Informację Wojskową MBP. Bity i torturowany na UB, więziony w Łodzi do czerwca 1945r.
Grygorcewicz Kazimierz – Kazik st. uł.
Urodzony 1917 r. w Nieścierowiczach
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”)
Z zgrupowaniem przeszedł cały jego szlak bojowy z Nowogródczyzny do Puszczy Kampinoskiej.
Po wojnie został aresztowany i torturowany przez bezpiekę i funkcjonariuszy Informacji Wojskowej, NKWD, MBP. Zostaje zabity przez służby więzienne UB w Warszawie na ul. Rakowickiej w 1947 roku.
Halaba Jan – „Klon” wachm.
Urodzony 21-02-1906 w Rokitnie.
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”); 2 szwadron 27 Pułku ułanów, d-ca plutonu.
Jeden z założycieli zgrupowania w czerwcu 1943 r.
Z zgrupowaniem przeszedł cały jego szlak bojowy z Nowogródczyzny do Puszczy Kampinoskiej.
Pojmany, torturowany przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej / MBP. (Walczył dalej 1945/ ’46, jako z-ca. d-cy w PZW – Polski Związek Wojskowy „Maria.”) Otrzymuje od „czerwonego” Sądu Wojskowego wyrok 5 lat. Wyrok odsiedział w więzieniu w Poznaniu. Nie wszczął procedury sądowej. Nie zrehabilitowany. Zmarł 16-08-1968 w Stargardzie.
Hasiuk Witold – „Wito” Uł.
Urodzony 02.03.1925 w Słobodzie Suprośnej.
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”);
Po wojnie aresztowany, za walkę w strukturach AK poruczników; Doliny i Nieczaja. Po aresztowaniu zostaje zesłany do karnego Gułagu w głąb ZSRS, Sybir na Kołymę. Do PRL-u chory i wyniszczony powrócił dopiero w 1960 r.
Przewodniczący Związku Kombatantów Rzeczpospolitej w Gryfowie Śl.
Czesław Ignatowicz „Karmazyn”, „Żbik” Kapral
Urodzony 25 marca 1922 r., w zaścianku Skrodczyzna gm. Derewna powiat Wołożyn woj. Nowogródzkie. W czerwcu 1941 r., po wycofaniu się sowietów z Nowogródczyzny, młodzi Polacy zbierali porzuconą broń. Dowodził szwagier brata ojca Czesława Ignatowicza porucznik piechoty Walenty Parchimowicz „Waldan”, który był jednym z założycieli polskiej partyzantki w Puszczy Nalibockiej. W dniu 19 czerwca 1943 r., Czesław Ignatowicz z bratem Bohdanem, brał udział w zwycięskiej walce w Powstaniu Iwienieckim.
Został przydzielony do szwadronu ciężkich karabinów maszynowych 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich, którym dowodził por. Jarosław Gąsiewski z Iwieńca wchodzący w skład Zgrupowania Stołpeckiego Armii Krajowej, powszechnie nazywanego przez kresową ludność „Legiony”.
W czerwcu 1944 r., całe zgrupowanie przedarło się do Puszczy Kampinoskiej i wzięło udział w Powstaniu Warszawskim. Czesław Ignatowicz brał udział w partyzanckim ataku na Dworzec Gdański, później walczył na Żoliborzu w obronie „Poniatówki”. Po bitwie pod Jaktorowem, przedostał się na Kielecczyznę, gdzie walczył w oddziałach porucznika „Szarego” – Antoniego Hedy do 1947 r.
Aresztowany i bity, we Wrocławiu zdołał uciec z zastawionej przez UB zasadzki. Ostatecznie, założył rodzinę i osiadł w m. Gądków Wielki na Ziemi Lubuskiej. Przez lata prowadził gospodarstwo rolne, hodował konie i grywał na harmonii na zabawach tanecznych. UB robiło ciągłe przeszukania na terenie jego gospodarstwa, rzekomo w poszukiwaniu nielegalnie posiadanej broni. Jego żona Jadwiga zd. Ćwirko z zaścianka Ćwirki, również także należała do polskiej konspiracji zbrojnej na Nowogródczyźnie.
Kapral Czesław Ignatowicz zmarł 23 X 2007 r. w Wałbrzychu, pochowany na wiejskim cmentarzu w Gądkowie Wielkim 27 X 2007 r.
Jan Jabłoński „Karmazyn”
Urodzony 27-09- 1923 w Wincentówku.
Rodzice Józef i Stanisława
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – 27. pułk ułanów 2. szwadron
Ze zgrupowaniem przeszedł cały jego szlak bojowy.
W styczniu 1945 aresztowany i torturowany przez funkcjonariuszy NKWD, MBP. Za przynależność do AK skazany na długoletnie więzienie. Wyszedł na wolność 02. 07. 1947 r. Nie wszczął procedury sądowej.
Helena Bibik – Baer (z domu Kłaczkiewicz); „Kalina”, „Halina Jakubowska”.
Data urodzenia 07-07-1921 w m. Pieczyszcze
Zmarła 01-07-1992 w Luboniu
Współmałżonek – Aleksander Bibik (ślub 19-8-1944)
Działalność konspiracyjną rozpoczęła na Nowogródczyżnie, następnie z 27 Pułkiem Ułanów dotarła do Kampinosu i tam zawarła 19.08.1944r. związek małżeński z Aleksandrem Bibikiem, który po miesiącu zginął pod Jaktorowem, dalej z resztą oddziału udała się w Góry Świętokrzyskie. Żona wachmistrza Konstantego Downara.
Po wojnie działa w oddziale podziemia niepodległościowego Polskiego Związku Wojskowego „Maria”. Aresztowana wraz z mężem była torturowana i bita przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej / Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Mimo, że była w ciąży została skazana na wyrok 6 lat więzienia. W więzieniu urodziła córkę Elżbietę. Funkcjonariusze więzienni robili wszystko by zmarła przy porodzie wraz z dzieckiem. Odsiedziała pond 3 lata. Wyrok unieważniono w 1991r.
W 1951 zawarła związek małżeński z Stanisławem Baerem i zamieszkała w Luboniu k. Poznania.
Pośmiertnie Prezydent RP odznaczył ją w 2007r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Karpowicz Piotr „Topór” plut.
Urodzony 1905.12.22 w Sobkowszczyżnie
Żołnierz Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego. W jego szeregach przeszedł cały szlak bojowy od Nowogródczyzny po Puszczę Kampinoską. Przydział: 27. p.uł. AK d-ca drużyny, żandarmeria zgrupowania. Ranny w bitwie jaktorowskiej dostaje się do niewoli nienieckiej. Przebywa w Obozie jenieckim Altengrabow Stalag XI-A. Nr obozowy 45972.
Po powrocie z niewoli aresztowany, torturowany SB/MO Poznań – Wrocław 1960. Za prowadzoną walkę w kawalerii AK na kresach z bandami rabusiów z czerwonej „partyzantki” we wsiach: Dubniki i Sobkowszczyzna otrzymał najwyższy wyrok – karę śmierci. Wyrok wykonano. Do dzisiaj nie został zrehabilitowany.
Paweł Kosowicz „Orzechowski”; starszy ułan
data urodzin – 1928-02-29 – Raków (dzisiejsza Białoruś)
data śmierci – 1984-04-01- Zielona Góra
Imiona rodziców – Stanisław – Maria
Żołnierz Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego i Grupy „Kampinos” – 27. pułk ułanów – 2. szwadron. Po wyjściu z Kampinosu – 25. pułk piechoty AK Ziemi Piotrkowsko-Opoczyńskiej (Okręg Łódzki Armii Krajowej – Podokręg Piotrków)
Szlak bojowy Nowogródzkie – Żoliborz – Kampinos – Jaktorów – Kieleckie. Brał udział w walkach o Dworzec Gdański i lotnisko bielańskie, a także w walce o wieś Truskaw. Za bohaterski udział w rozbiciu garnizonu w Piaskach Królewskich mianowany został do stopnia st. ułana.
Po rozbiciu zgrupowania w Budach Zosinych pod Jaktorowem, przedarł się do Lasów Koneckich, gdzie w szeregach 25. pp. Armii Krajowej Ziemi Piotrkowsko-Opoczyńskiej jako kapral toczył boje z Niemcami do grudnia 1944 r., a dalej prowadził działalność konspiracyjną w Opoczyńskiem i na Kielecczyźnie ( do stycznia 1945 r.)
W latach: 1945 – 1960 r. zostaje poddany komunistycznemu terrorowi, nachodzony, prześladowany, w końcu aresztowany przez Informację Wojskową / MBP / UBP / UB w Zielonej Górze. M.in. za zbieranie i archiwizowanie dokumentów zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego oraz pisanie artykułów do prasy katolickiej o swoim oddziale kresowym i kawalerii; poruczników, Doliny i Nieczaja oraz o piechocie por. Dźwiga W. Pełczyńskiego i d-cy szw. CKM por. J. Gąsiewskim i innych partyzantach. Po latach uwolnił się od niechcianych prześladowców. Chronił swoją najbliższą rodzinę oraz kolegów partyzantów, nie wszczął procedury sądowej. W 1980 roku wraz z innymi ułanami z okresu wojny i rodziną Nurkiewicza m.in. organizował pogrzeb swojego wojennego d-cy rtm. Nieczaja w Krzeszowicach.
Odznaczony m.in. Warszawskim Krzyżem Powstańczym oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych
Kupść Witold vel Stanisław Leszczyński – „Łoś, Wicher” st. uł.
Urodzony 1925.10.12 w Stołpcach
Żołnierz Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego. W jego szeregach przeszedł cały szlak bojowy od Nowogródczyzny po Puszczę Kampinoską. Przydział: 27. p. uł. AK. Po bitwie jaktorowskiej przebija się na Kielecczyznę. Ranny: 4-11-44 koło leśniczówki Huta. Walczył na Kielecczyźnie do 17 01 1945
W 1945 zatrzymany przez funkcjonariuszy UB osadzony w areszcie, bity i torturowany. Na osobistej konfrontacji ratuje go od niechybnej śmierci kolego z drużyny partyzanckiej AK kpr. Marian Podgóreczny – Żbik, poprzez, że nie rozpoznanie niedawnego kolegi podczas przeprowadzonej konfrontacji na UB. Witold po opuszczeniu aresztu przez długie lata był obserwowany i inwigilowany. Po długich latach uwolnił się od niechcianych prześladowców. Nie wszczął procedury sądowej.
Koczarska Urszula – „Cięciwa”, „Baśka”, „Ula” st. uł.
Urodzona w kwietniu 1922 r. sanitariuszka w 27 pułku ułanów. Żołnierz Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego. W jego szeregach przeszła cały szlak bojowy od Nowogródczyzny po Puszczę Kampinoską i Ziemię opoczyńską. Żona ostatniego dowódcy 27 pułku ułanów Zdzisława Nurkiewicza. Opiekowała się rannym w bitwie jaktorowskiej dowódcą pułku.
Prześladowana i poszukiwana od stycznia 1945 do 1957 r. Zatrzymana przez funkcjonariuszy UB/MO w 1958 r. Szukano przez nią kontaktu z ukrywającym się ppor. „Nieczajem” oraz szukano ukrytego przy niej archiwum kawalerii Zdz. Nurkiewicza. Była ostatnią osobą, która po wojnie była z dowódcą kawalerii, znała tajemnice partyzanckiego oddziału. W 1957 roku zatrzymana jako pracownik w jednostce wojskowej – wojsk łączności PRL-u. Zatrzymana wspólnie przez MBP/SB/MO; Zielona Góra, Warszawa, Kraków, odnaleziona w mieście Kraka. Po długich latach uwolnił się od niechcianych prześladowców. Emigruje w 1976 roku, ucieka z PRL przez Wiedeń, później zamieszkując w Kanadzie. Nigdy nie wszczęła procedury sądowej. Była osobistą sanitariuszką, ułanem, sekretarką w sztabie dowództwa chor./ppor. „Nieczaja”.
Aby się lepiej ukryć się, oddała swych dwóch synów do ochronki – sierocińca.. Pokazała się u swoich sierot dopiero po 7-miu latach, już po procesie ojca Nieczaja. Kiedy po latach matka się odnalazła władze PRL postawiły ją przed Sąd w Krakowie. Wyrok, zapłata za nie opłacane wychowania i brak opieki policzone za wszystkie lata, a na „deser” dodatkowo; Pozbawienie Praw Rodzicielskich. Tak mściła się komuna na Matce Urszuli, że przez lata nie mogli jej „namierzyć” ? …
Łojko Antoni „Karol” ;Sierż.
Urodzony 02.04.1923 w Niwnie; syn Aleksandra
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”). W jego szeregach przeszedł cały szlak bojowy od Nowogródczyzny po Puszczę Kampinoską. Walczył w szeregach 78. pułk piechoty – 1. kompania.
Aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD pod koniec 1944 r. Wywieziony na zsyłkę na Sybir. Powrót do PRL-u jako repatriant 17. 09. 1948 r. Nie wszczął procedury sądowej. Nie zrehabilitowany.
Maculewicz Jan
Urodzony 24-12- 1920 w Rakowie.
Rodzice Kazimierz i Waleria z domu Rutkowska
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”). W jego szeregach przeszedł cały szlak bojowy od Nowogródczyzny po Puszczę Kampinoską. Walczył w szeregach 78. pułk piechoty – 2. kompania. Po wyjściu z Kampinosu – 25. pułk piechoty AK Ziemi Piotrkowsko-Opoczyńskiej (Okręg Łódzki Armii Krajowej – Podokręg Piotrków)
Poszukiwany w związku z ściganiem przez bezpiekę poruczników: Doliny i Nieczaja. Aresztowany 10. 05. 1945 r. torturowany przez funkcjonariuszy PUBP / MO pow. Opoczno. Więziony do 20. 06. 1945 r.
Stefan Wyszyński Okoński Stefan „Radwan III” por.
Urodził się 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie i Łomży wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie 3 sierpnia 1924 roku został wyświęcony na kapłana. Po czterech latach studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych uzyskał stopień doktora. Podczas powstania warszawskiego ksiądz porucznik okręgu Żoliborz – Kampinos. Kapelan w oddziałach leśnych w pułku Palmiry – Młociny i w szpital partyzanckim w Laskach. Niesie duchowe wsparcie partyzantom, pełni także rolę sanitariusza podczas akcji. W 1945 r. został rektorem Seminarium Duchownego we Włocławku. W 1946 r. Ojciec święty Pius XII mianował księdza profesora Wyszyńskiego biskupem, ordynariuszem diecezji lubelskiej. W 1948 r. ks. Biskup Wyszyński został wybrany Arcybiskupem Gniezna i Warszawy oraz Prymasem Polski. 14 II 1950 r. Prymas Wyszyński jako przedstawiciel Episkopatu podpisał „Porozumienie” z władzami państwowymi. 12 stycznia 1953 r. ks. Wyszyński został Kardynałem. Osiem miesięcy później (25 IX 1953r.) Kardynał Stefan Wyszyński został aresztowany i wywieziony z Warszawy. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku koło Opola, w Komańczy w Bieszczadach, gdzie został napisany tekst odnowionych Ślubów Narodu. Dnia 26 października 1956 r. Kardynał Wyszyński został uwolniony. W latach 1957-65 prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski. W latach sześćdziesiątych czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II, na jego prośbę Ojciec Święty ogłosił (21 XI 1964 r.) Maryję Matką Kościoła. Zmarł 28 maja 1981 r. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Został pochowany w katedrze Św. Jana w Warszawie. Jego pogrzeb był wielką manifestacją religijno – patriotyczną. W jego ostatniej drodze towarzyszyli mu także ułani z 27 Pułku Ułanów AK. Cieszył się powszechnym autorytetem społecznym, jako mąż stanu, obrońca praw człowieka, narodu i Kościoła. Pośmiertnie w 1994 odznaczony Orderem Orła Białego. W 1989 rozpoczęto jego proces beatyfikacyjny.
Niedźwiedź Władysław – „Blizna”. St. strz.
Powstaniec Warszawski. Po załamaniu Powstania na Warszawskiej Pradze przedziera się do oddziałów w Puszczy Kampinoskiej. Otrzymuje przydział do 3 komp. ppor. „Opończy” Waleriana Żuchowicza w 78. p.p. Bierze udział w ich akcjach Zgrupowania do bitwy pod Jaktorowem włącznie. Po bitwie walczy w składzie oddziału partyzanckiego cc. por. Adolfa Pilcha Doliny, aż do Gór Świętokrzyskich. Bezpośrednio po wojnie nie ujawnia się, zmienia nazwisko na Niedźwieński. Zatrzymywany przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej pod nowym nazwiskiem, co pozwala mu zmylić trop bezpieki.
Zdzisław Nurkiewicz „Noc”, „Nieczaj”, „Bator”, „Zbych” wach/rtm.
Urodził się we Włocławku w 1901 r. Jako 17 letni harcerz wstąpił do Pułku Strzelców Kaniowskich. Bierze udział w rozbrajaniu Niemców w 1918 r., a następnie walczył na froncie wschodnim z bolszewikami. Odznaczony po raz pierwszy Krzyżem Walecznych. Po wojnie bolszewickiej służy w orkiestrze 27 Pułku Ułanów im. króla Stefana Batorego. Ukończył szkołę podoficerów i chorążych kawalerii z pierwszą lokatą. W 1939 r. brał udział w walkach pod Mławą i Modlinem, gdzie został ranny w głowę. Waki wraz z pułkiem zakończył pod Samborem, gdzie 27 Pułk Ułanów został rozformowany. Rana głowy wymagała leczenia. Leczył się w Warszawie i w szpitalu PCK koło Warszawy. Gdy w 1941 r. Niemcy zajęli Nowogródzkie Nurkiewicz natychmiast wyruszył na wschód. Walczył w czwartym odcinku „Wachlarza”. Zagrożony na skutek wsypy, powrócił do Nieświeża, następnie udał się do majątku Kul na teren Obwodu AK Stołpce. Przyjął wtedy pseudonim „Noc”. Stanął na czele zwiadu konnego, powstającego w polskim oddziale partyzanckim, w późniejszym Zgrupowaniu Stołpecko-Nalibockim. Przetrwał ze swym stale powiększającym się oddziałem niemiecką akcję „Hermann” w puszczy Nalibockiej w lecie 1943 r. 1 grudnia 1943 r. polski oddział partyzancki został podstępnie rozbrojony przez partyzantkę sowiecką. Nurkiewicz ze swoim zwiadem był wtedy poza oddziałem, zdobył tajny rozkaz o likwidacji polskich oddziałów partyzanckich. Jako dowódca szwadronu, dywizjonu a w końcu pułku, przeszedł cały szlak Zgrupowania Stołpecko-Nalibockiego aż do Puszczy Kampinoskiej. Walczył pod Jaktorowem i w Lasach Spalskich. Razem z resztkami grupy „Kampinos” dołączył do 25 Pułku Piechoty, walczył aż do rozwiązania oddziału.
Poszukiwany przez władze ZSRS i prokuratorów z Moskwy od 1944 roku. W styczniu 1959 roku zostaje podstępnie aresztowany, więziony torturowany, bity łańcuchami po plecach i nogach przez funkcjonariuszy więziennictwa MSW. Od „czerwonych” sądów otrzymuje wyrok – Karę Śmierci. Po roku zamienioną na 15 lat więzienia. Zwolniony po odbyciu 10 lat w najcięższych więzieniach PRL- u. Zmarł 12 września 1980 r. w Czatkowicach. Pośmiertnie zostaje zrehabilitowany przez syna Macieja w marcu 2005 r.
Pacejkowicz Józef vel Dembiński – „Groźny”, „Mściciel”, „Jurand”; wachm.
Urodzony 20.02.1920 w Wasiszkach. Syn Władysława.
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” – „Doliny”. W jego szeregach przeszedł cały szlak bojowy od Nowogródczyzny po Puszczę Kampinoską. Przydział; dowództwo zgrupowania – żołnierz do zadań specjalnych.
Po bitwie Jaktorowskiej przebił się i walczył dalej na Kielecczyźnie.
Był obecny przy ukryciu archiwów oddziału przez por. „Dolinę”. Tego szukało MBP i NKWD. Został Aresztowany w 1946 r., przesłuchiwany, bity, torturowany. Prawdopodobnie popełnia samobójstwo w więzieniu UB w Prudniku 26.02.1949 r. W sierpniu 2015 roku pochowany został z honorami wojskowymi na cmentarzu w Białej.
Przez władze AK odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Pieprzyk Józef (ppor.)
Komendant rejonu – pow. Słonim. Oficer zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego, pułku Palmiry – Młociny AK.) Wcielony w czerwcu 1944 roku do sztab d-ctwa por. cc „Doliny” A. Pilcha.
Po wojnie aresztowany w Poznaniu przez Informację Wojskową / MBP. Torturowany, bity przez UB za pomoc w melinowaniu w Wielkopolsce partyzantów „Dominiaków”. Po roku zwolniony. Nie zrehabilitowany. Nie wszczął procedury sądowej.
Pietrucka Alina – „Genowefa” z domu Tarajkowicz
Urodzona 20.09. 1924 w folwarku Sieczkowszczyzna. Ojciec Kazimierz. Sanitariuszka w 4 szwadronie 27 pułku ułanów. Z Zgrupowaniem przeszła cały szlak bojowy z Nowogródczyny przez Puszcze Kampinoską po bitwę jaktorowską. Po bitwie pozostała w Żyrardowie opiekując się rannymi żołnierzami.
Aresztowana w Żyrardowie w 1945 r. przez Informacje Wojskową. Więziona, torturowana, bita w areszcie Śledczym MSP w Warszawie przy ul. Rakowieckiej. Po roku zwolniona z aresztu.
Edmund Pietrucki „Modrzew”
Urodzony 01-10-1917 w Waliszki. Rodzice Antoni i Albina
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny”. Przydział 27. pułk ułanów – 4. Szwadron; Dowódca plutonu
Walczy w Puszczy Kampinoskiej, ranny w bitwie pod Jaktorowem.
Aresztowany przez Informację wojskową w Żyrardowie w 1945 r. Przewieziony do Warszawy do aresztu śledczego przy ul. Rakowieckiej. Przesiedział torturowany do 1946 r.
Piszczek Stanisław „Kruk”, „Kawka”, „Pogoń”; Plut. (por.) mgr inż.
Syn Adama, urodzony 9-04-1920 r. w Stołpcach. Od września 1939 do 1942 roku dowódca drużyny harcerskiej ZWZ pod d-ctwem Trypucia a następnie Andruszkiewicza Adama – Sępa. Od stycznia 1942 roku, pluton saperów – szkolenia saperskie, zbieranie i magazynowanie broni, prowadzenie wywiadu wojskowego. Od marca 1943 roku w 27 puł. AK w Puszczy Nalibockiej – dowodzi taczankami CKM u plut. pchor. Narcyza Kulikowskiego w 3 szwadronie. Akcje przeciwko Niemcom, a od 1 grudnia 1943 roku również przeciwko partyzantom sowieckim. W lipcu 1944 roku, przybywa z kawalerią do Puszczy Kampinoskiej, walki m.in. w bitwie o Lotnisko Bielańskie w Warszawie, w Kiścinnym, Sowiej Woli, Truskawiu, na szosie modlińskiej w Powstaniu Warszawskim, Truskawiu, Roztoce, Pociecha, Zaborowem, Brzozówką, nad Utratą. Po bitwie pod Jaktorowem przedostaje się w lasy końskie, walczy pod rozkazami por. „Szarego”, „Rysia” Antoniego Hedy do 17 stycznia 1945 roku.. Od lutego 1945 roku w Samodzielnej Brygadzie Kieleckiej Win por./gen „Szarego”. Aresztowany w lipcu 1945 roku, przesłuchiwani i terroryzowany przez sowieckie NKWD. Wieziony pociągiem do sądu ucieka 4 strażnikom tym samym ratuje życie. Powraca do walki czynnej, od 1946 do 1947 roku w oddziale por. Mariana Sadowskiego. Ujawnia się PUBP w kwietniu 1947. Otrzymuje nakaz stałego meldowania się. Ma stały nadzór UB/MO, który zakończy w 1956 roku po śmierci Bolesława Bieruta. Później jest stale inwigilowany. Mieszka w Szczecinie. Ostatni stopień wojskowy w AK – wachmistrz. Przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Walecznych i Krzyżem Virtuti Militari.
Podgóreczny Marian „Maryś”, „Żbik”; St. uł. (por.) mgr
Syn Władysława, urodzony 02-02-1927 r. w miejscowości Zaostrowiecze pow. Nieśwież. Od 07.1941 Tajna Drużyna Harcerska. Od 10.05.1944 – 06.06.1944 Samodzielny Oddział Partyzancki TDH – d-ca drużyny. W dniu 06.06.1944 od delegowany do por. A. Pilcha – Doliny, gdzie otrzymał przydział do 27 dywizjonu kawalerii chor. „Nocy” Zdz. Nurkiewicza. W szwadronie pełni funkcje luzaka i gonieca d-cy. Szwadronu. Chorąży Sztandarowy w 27 puł. Uczestniczył w walkach: Aleksandrów, Truskawką, Brzozówką, Kiścinnem, Pociechą, Piaskami, Pilaszkowem, Rybitwą, Zaborówek, Łuszczewkiem, nad Utratą, Baranowem, Jaktorowem w Puszczy Mariańskiej na Pilicą, Białym Ługiem, na Widuchu, pod Hutą, Bokowem, Kazanowem w szarży pod Opocznem, pod Kraśnicą.
Marian Podgóreczny zostaje awansowany, jako najmłodszy (17 lat) w pułku na dowódcę 3 sekcji jazdy w 2 plutonie dowodzonym przez wachmistrz Antoniego „Wira” Burdziełowskiego. W oddziale por. „Doliny” jest do chwili jego rozwiązanie tj. do 17.01.1945 r. W kilka dni po wkroczeniu na Kielecczyznę wojsk Armii Czerwonej, zostaje aresztowany i skazany przez sąd NKWD na karę śmierci za posiadanie broni. Prowadzony na rozstrzelanie uniknął wykonania wyroku dzięki nieoczekiwanej interwencji administratora majątku Kraśnica.
Po wojnie wyjeżdża na wybrzeże. Jest między innymi redaktorem Dziennika Bałtyckiego. Autor monografii Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego, a także wielu artykułów na temat „Doliny” Adolfa Pilcha i jego oddziału. Inicjator przekazania 9 Braniewskiej Brygadzie Kawalerii Pancernej barw i tradycji 27 pułku ułanów. Mieszka w Sopocie.
Kazimierz Popławski „Kosynier”
Urodzony 18-11-1921 w Czyszewiczach
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – 27. pułk ułanów – 2. szwadron
Aresztowany przez funkcjonariuszy SB w 1959 r. na procesie Zdz. Nurkiewicza gdyż nie chce zeznawać przeciw swojemu dowódcy, lecz go broni. Na swingowanym procesie karnym w Zielonej Górze (podstawiono „lewych” świadków), otrzymuje Karę Śmierci, zmienioną później na 15 lat więzienia. Ciężko chory wychodzi z więzienia w 1970 r. z powodu złego stanu zdrowia. Dzisiaj dzielna córka Ewa (członek ŚZŻAK) wraz z rodziną jest w trakcie długo przeciągającego się procesu o słuszną ojcowską rehabilitację.
Zmarł 22-01-1981 roku.
Polak Stanisław – „Staś” kpr.
Urodzony w 1912 r. w Ciesnowej
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” d-ca sekcji w 27.p.uł. AK.
Po wojnie pojmany przez Informację Wojskową MBP, zamordowany przez UB w 1950 r. za walkę w oddziale kresowym AK. Nie zrehabilitowany. Nie wszczął procedury sądowej.
Praczyński Bolesław Hilary „Gwardian”, „Pracz”, mjr starszy kapelan „Doliniaków”
Ks. Hilary urodził się 08.07.1900 r. w Trzebieni koło Magnuszewa jako pierwszy z pięciorga dzieci Jana Pracza i Marii z d. Paciorek. Na prośbę ojca – koniuszego w stadninie Zamoyskich – sam hrabia podawał małego Bolesława do chrztu, a później wspomagał rodziców w jego kształceniu, dzięki czemu uczęszczał do gimnazjum w Sandomierzu, a potem w Warszawie. Dalsze wykształcenie odebrał we Lwowie, gdzie w 1919 r. wstąpił do zakonu franciszkanów. Po ukończeniu nowicjatu wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie na wydział filozoficzno-teologiczny. Wyświęcony na kapłana 11.03.1928 r. przyjął imię Hilary.
Wybuch wojny zastał go w Iwieńcu w woj. nowogródzkim, gdzie był proboszczem parafii i jednocześnie gwardianem w tamtejszym zakonie Franciszkanów. W dniu 19 czerwca, „polskie legiony” zaatakowały miasteczko Iwieniec opanowując go całkowicie. Cztery dni później, przybyłe z Mińska Litewskiego oddziały niemieckie i białoruskiej SD w odwecie mordują ok. 150 osób, a jeszcze więcej wywożą na roboty do Niemiec. Zastrzelono także wszystkich braci z wyjątkiem ojca Hilarego, który w tym czasie spełniał poza miastem posługę duchową u chorego. Ostrzeżony w porę, ukrywał się pod Wołmą przed Niemcami, jak i przed sowiecką partyzantką. Odkryty przypadkowo przez chorążego Zdzisława Nurkiewicza ps. „Noc”, przystał do oddziału por. „Góry”, zostając jego kapelanem i przyjmując pseudonim „Gwardian”. Od tej chwili regularnie wypełniał swe obowiązki partyzanckiego kapelana, a także służył ludności w okolicznych wsiach.
Wraz z Zgrupowaniem przyszedł do Puszczy Kampinoskiej. Od tej chwili wsie Krogulec i Kiścienne stały się głównym terenem posługi kapelana Hilarego wśród „Doliniaków” i miejscowej ludności, co nie wykluczało jego udziału w uroczystościach organizowanych w sąsiednich Wierszach, jak choćby odprawienie 15 sierpnia lub celebrowania 24 sierpnia uroczystego pogrzebu partyzantów poległych w bitwie pod Brzozówką.
Ks. Hilary był zawsze ze „swoimi” żołnierzami, również z tymi na wysuniętych placówkach, spełniając nie tylko swe posługi kapłańskie, ale nierzadko bywał w ogniu walk jako prosty żołnierz. Wraz z żołnierzami wyruszył w kierunku Puszczy Świętokrzyskiej. Po rozbiciu oddziału pod Jaktorowem i wielu trudach, pod koniec 1944 r. dotarł do klasztoru franciszkanów w Radomsku, gdzie przebywał do końca okupacji niemieckiej. Stąd skierowany został do miejscowości Zbrachów w diecezji włocławskiej. W dniu 9 lipca 1945 r. ks. Pracz objął administrację wszystkich kościołów w Elblągu, przejął w posiadanie kościół św. Pawła i św. Mikołaja, a w listopadzie kościół św. Wojciecha, zostając proboszczem tejże parafii. 22 października 1950 r. ks. Hilary wyjechał do Warszawy, aby udzielić ślubu swojej siostrzenicy, tam zostaje aresztowany pod zarzutem siania wrogiej propagandy.
Po swingowanym procesie za walkę w kawalerii chor. Nurkiewicza zostaje skazany na 3 lata więzienia. Po odbytej karze wraca 05.02.1953 r. ponownie na swą parafię. Parafię opuszcza 12.12.1956 r., przenosząc się do klasztoru franciszkanów w Łagiewnikach stąd zaś do klasztoru w Nieszawie, gdzie po ciężkiej chorobie umiera 5 lutego 1970 r. Pochowany zostaje zgodnie z życzeniem na Bródnie w mogile swej matki.
Ryszard Lewin „Luźny” St. uł. (ppłk. lot.) inż.
Syn Jakuba urodzony 24-07-1926 w Wieńcu. W zgrupowaniu. od 19. 06.1943 służba a 27 puł. AK w 2 szwadronie w 1 plutonie. 1. grudnia 1943 roku wzięty do niewoli przez partyzantów sowieckich z grupą dowództwa Zgrupowania Stołpecko – Nalibockiego; 16 stycznia 1944 roku ucieka z niewoli, dołącza się do szwadronu chorążego Nurkiewicza w Derewnie. Uczestniczy w walkach obronnych przeciwko partyzantce sowieckiej. W lipcu 1944 roku wraz z kawalerią i ze zgrupowaniem przybywa do Puszczy Kampinoskiej. W lipcu 1944 roku w walkach z Niemcami zostaje ranny podczas przemarszu. Bierze udział we wszystkich potyczkach, walkach i bitwach wraz z 2 szwadronem m.in. pod Pociechą, Truskawką, gdzie zostaje ranny i 29.09.1944 roku pod Jaktorowem trzeci raz ranny. Przedstawiony został do odznaczenia Krzyżem Walecznych i Krzyżem Virtuti Militari.
Po wojnie i po skończonych studiach, siłą wcielony do wojska (1952 – 1960). Zimą 1958-’59 wezwany do Pałacu Mostowskich do Prokuratury, tam zastraszany i przesłuchiwany w sprawie prowadzonych walk z partyzantką czerwoną na kresach i oskarżeń rzucanych na ppor. „Nieczaja” w 1959 roku. Przez władze PRL-u wiosną 1960 roku zostaje jako zawodowy starszy oficer wyrzucony z wojska za walkę z partyzantką sowiecką i odmowę składania zeznań na procesie przeciwko swojemu d-cy ppor. Zdzisławowi Nurkiewiczowi – Nieczajowi. Dopiero decyzją z dn.05.07.1996 r. zrehabilitowano mjr Lewina przywracając mu należne prawa z odbytej służby wojskowej. Zmarł 29 kwietnia 2014 roku. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Róg Franciszek – „Wujek” uł.
Szwagier Jana Dorocińskiego. W latach 1945/46 aresztowany, torturowany w PUBP w Opocznie. Mp. Brzustówek. Skazany na 1 rok w zawieszeniu. Poszukiwany przez bezpiekę za udzielenie schronienia ppor. Zdz. Nurkiewiczowi i st. uł. Urszuli Barbary Koczarskiej. Nigdy nie został zrehabilitowany.
Tadeusz Rutkowski „Tadek”
Urodzony 13-04- 1926 w Rakówie
Rodzice – Antoni i Antonina
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny”
Przydział: II komp. 78. p.p.
Po wyjściu z Kampinosu – 25. pułk piechoty AK Ziemi Piotrkowsko-Opoczyńskiej (Okręg Łódzki Armii Krajowej – Podokręg Piotrków)
Aresztowany 09. 05. 1945 r. PUBP pow. Opoczno w związku z poszukiwaniem w tym terenie dowódców kresowych por. „Doliny” i chor. „Nieczaja”. Więziony i torturowany terroryzowany do 1946r. Nie zrehabilitowany.
Skurat Antoni – Delfin” kpr. st.sierż.
Urodzony 10.11. 1920 w miejscowości Łubień
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – d-ca sekcji w szwadronie CKM
Aresztowany przez NKWD – Informację Wojskową po powrocie z Niemieckiej niewoli w czerwcu 1945 roku. Więziony, dotkliwie torturowany przez NKWD i UB zesłany na Sybir ZSRR. Powrócił końcem 1946 roku. Nie zrehabilitowany. Nie wszczął procedury sądowej.
Szajek Elżbieta.
Urodzona 22 sierpnia 1946 roku w szpitalu wojskowym w Poznaniu. Córka partyzancka wachm. „Kostka” Konstanty Downar i uł. „Kaliny” Halina Jakubowska. Przekazana do sierocińca w Szamotułach 28 stycznia 1947. Powraca do matki dopiero 1 października 1951 roku. Podczas pobytu w sierocińcu matce pozwolono zobaczyć córkę tylko kilka razy. Obecnie: członek ŚZŻAK 2011 r.
Donat Weraksa,
Urodzony 10-07-1917 r. w Dziawgach
Zginął w lutym 1947 Poznań
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny” – przydział nieznany. Po wyjściu z Kampinosu – 25. pułk piechoty AK Ziemi Piotrkowsko-Opoczyńskiej (Okręg Łódzki Armii Krajowej – Podokręg Piotrków)
Po porażce poniesionej pod Jaktorowem z resztą oddziału udał się w Góry Świętokrzyskie. Tam tocząc dalej walki doczekał się wyzwolenia. Nie mogąc udać się w rodzinne strony postanowił udać się na Ziemie Odzyskane w woj. poznańskie. Wraz z współtowarzyszami i rdzennymi mieszkańcami postanowili walczyć o byt Niepodległego Państwa Polskiego zakładając Polski Związek Walczący “Maria”. Po rozpracowaniu ich przez Urząd Bezpieczeństwa zatrzymano 36 osób i przewieziono do Poznania. Dwanaścioro z nich wyrokiem Sądu Wojskowego skazano karę śmierci. Egzekucji i zakopywania ciał w dokonywano w lasach niedaleko podpoznańskich Gądek.
Zginął zastrzelony z wyroku sądu wojskowego w lutym 1947 w Poznaniu.
Jan Weraksa,
Urodzony 18-08-1909 r. – Żuchowszyzna powiat Stołpce.
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny” – przydział nieznany. Po wyjściu z Kampinosu – 25. pułk piechoty AK Ziemi Piotrkowsko-Opoczyńskiej (Okręg Łódzki Armii Krajowej – Podokręg Piotrków)
Po porażce poniesionej pod Jaktorowem z resztą oddziału udał się w Góry Świętokrzyskie. Tam tocząc dalej walki doczekał się wyzwolenia. Nie mogąc udać się w rodzinne strony postanowił udać się na Ziemie Odzyskane w woj. poznańskie. Wraz z współtowarzyszami i rdzennymi mieszkańcami postanowili walczyć o byt Niepodległego Państwa Polskiego zakładając Polski Związek Walczący „Maria”. Po rozpracowaniu przez Urząd Bezpieczeństwa zatrzymano 36 osób i przewieziono do Poznania. Dwanaścioro z nich wyrokiem Sądu Wojskowego skazano karę śmierci. Egzekucji i zakopywania ciał w dokonywano w lasach niedaleko podpoznańskich Gądek.
Zginął zastrzelony z wyroku sądu wojskowego w lutym 1947 w Poznaniu.
Czesław Zdanowicz „Nieśmiały”
Urodzony 12-12- 1920 w Nowym Yorku – USA
Rodzice Stanisław i Anna z domu Bielawska.
Mając 23 lata wstąpił do oddziału partyzanckiego AK walczącego w Puszczy Nalibockiej. Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos” – pułk „Palmiry-Młociny” – dywizjon 27. pułku ułanów – 2. szwadron
Ciężko ranny 29.09.1944 w bitwie pod Jaktorowem. Dostał się do niewoli, jeniec Stalagu XI A Altengrabow.
Po powrocie z obozu ukrywał swoją tożsamość, bycia akowcem do 1960 roku. Po ujawnieniu się, zastraszany, nachodzony, inwigilowany przez SB/MO. Jego żona sanitariuszka w oddziale także represjonowana. Inwalida wojenny. Mieszkaniec Świebodzina (od 1945 r.) W 1959 r. zatrudniony w ŚFM (był członkiem Rady Robotniczej i wychowawcą uczniów zawodu) następnie pracował w LZT „Elterma” i ZR w Lubogórze. Członek Światowego Związku Żołnierzy AK. Zmarł 13-12- 2015 w Świebodzinie. Pochowany został na cmentarzu w Świebodzinie z asystą wojskową.
Za męstwo na polu walki był dwukrotnie przedstawiony do Krzyża Walecznych. Był członkiem Światowego Związku Żołnierzy AK. Posiada stopień kapitana Wojska Polskiego.
W 2015 otrzymał tytuł Honorowego Mieszkańca Świebodzina.
Zenon Zdanowicz „Dżo”
Urodzony 12-12- 1919 w Radziewszczyżnie
Rodzice Stefan i Helena
Żołnierz Nowogródzkiego Okręgu Armii Krajowej „Nów” – Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK por. „Góry” („Doliny”) – Grupa „Kampinos”. Walczył w szeregach 27. p.uł. w 2 szwadronie, strzelec LKM, CKM.
Aresztowany w 1949r. przez MBP / UB. Otrzymuje od Czerwonych Sądów za przynależność do AK 10 lat więzienia.
Autor opracowania: Piotr Zawada.